به نام خدا
چند دانشجو بودیم که در دوران دبیرستان و دانشگاه با اردوهای جهادی آشنا شده بودیم. اردوهای جهادیی که کار اصلی و نمایان آن، کارهای عمرانی بود. کارهای عمرانی از ساده‌ترین‌ها (مثل ساخت سرویس بهداشتی) تا کارهای سنگین (مثل ساخت مدارس چند کلاسه). بعد از مدتی مشاهده شد که در کنار مشکلات عمرانی، خیلی از مناطق محروم با مشکل نیروی انسانی به صورت عام و در بحث آموزش و پرورش به صورت خاص با مشکل معلم مواجه هستند. پس از این مشاهدات و پیشنهاد بعضی دوستان به این نتیجه رسیدیم که فعالیت جدیدی را در عرصه جهادی آغاز کنیم به نام اردوی جهادی آموزشی. این شد که این گروه شکل گرفت.
کاری که در این گروه انجام می‌گرفت این بود که در ایام مناسب برای برگزاری اردو (نوروز و بعضی سال‌ها تابستان هم) تعدادی دانشجو را جمع می‌کردیم و با هماهنگی آموزش پرورش (که انصافاً هم هماهنگی‌هایش در سطح بالایی بود و هم اینکه هزینه می‌‌کرد) به مناطق محرومتر استان‌های محروم می‌رفتیم و برای دانش آموزان سوم و چهارم دبیرستان کلاس آمادگی کنکور سراسری و امتحان نهایی برگزار می‌کردیم. بیشتر این فعالیت‌ها در استان سیستان و بلوچستان انجام می‌شد ولی هراز گاهی در بعضی از دیگر استان‌ها مثل ایلام هم کلاس برگزار می‌کردیم. این اردوها از نوروز 88 شروع شد و به همین صورت تا نوروز 90 ادامه داشت. کار هم کم‌کم داشت بزرگ می‌شد به طوری‌که در نوروز 90 در استان سیستان و بلوچستان 12 گروه (6گروه آقایان و 6 گروه خانم‌ها) در 6 شهرستان مختلف همزمان کلاس برگزار کردند که فاصله بالاترین تا پایین‌ترین این شهرستان‌ها 800 کیلومتر می‌شد.
تا اینجا رسیدیم به نوروز 90. همه چیز خوب بود و مشکلی هم نبود. ولی هنوز ما راضی نشده بودیم. مگر با یک اردوی 10 روزه برای دانش‌آموز یک منطقه محروم چه کاری می‌شود انجام داد تا محرومیت 12 سال تحصیل او جبران شود و در نهایت در یک رشته خوب قبول شود؟
به فکر افتادیم تا حجم کار را کم کنیم و کیفیت و عمق کار را در هر منطقه بالا ببریم. یعنی دیگر نیاز نبود در 12 گروه کار انجام داد. به صورت نمونه و آزمایشی در 2 گروه (1گروه آقایان و 1 گروه خانم‌ها) در شهرستان هیرمند کار را شروع کردیم. البته به دلیل هماهنگی‌ها و تهیه طرح ما نیمی از سال تحصیلی را از دست دادیم و عملا از دی 90 کار شروع شد. طرحی که برای کار مستمر و حداقل یکساله با یک جمع دانش‌آموزی تعریف کرده بودیم به صورت زیر بود:
1- برگزاری کلاس در 4 دوره در سطح منطقه برای دانش آموزان (تیر، مرداد، نوروز، خرداد)
2- اهدای کتب کمک آموزشی به دانش آموزان (در 2 نوع: خریداری شده - اهدایی دانش آموزان سال اول دانشگاه)
3- پشتیبانی تلفنی از دانش‌آموزان (تماس هفتگی با هر دانش‌آموز - هر دانشجو 3 یا 4 دانش‌آموز)
4- برگزاری آزمون های آزمایشی برای آمادگی کنکور
این دوره شروع شد و در خرداد 91 نتایج امتحان نهایی و در شهریور 91 نتایج کنکور سراسری آمد. خدا را شکر نتایج خوبی حاصل شد و رضایت بخش بود (البته به نسبت کار 6 ماهه).
مشکلی که در شهرستان هیرمند وجود داشت این بود که سطح علمی شهرستان آن قدر پایین بود که ما بعد از یک سال نتوانستیم آنها را به یک نقطه قابل ارائه برسانیم. فرض کنید دانش‌آموزی را که در شرایط قبلی در دانشگاه پیام نور زابل قبول می‌شده با توجه به فعالیت ما الان در دانشگاه پیام نور کرمان قبول شده است. این نتیجه برای ارائه مقداری ضعیف است. در حالی که برای خود دانش‌آموز عالی است.
برای سال تحصیلی 91-92 با توجه به تجربیات موفق و مشکلات سال گذشته 2 منطقه دارای حداقل پتانسیل‌های آموزشی انتخاب شد.
1- قسمت پسرانه: شهرستان سراوان در استان سیستان و بلوچستان - دبیرستان نمونه دولتی شهید مطهری
2- قسمت دخترانه: شهرستان درمیان در استان خراسان جنوبی - دانش‌آموزان از ترکیب چند مدرسه
طرح ما برای اجرا همان طرح 4 مرحله‌ای پارسال بود با چند تفاوت کوچک از جمله اینکه آزمون‌ها از گزینه2 به قلم‌چی تغییر کرد.
سه نکته قابل ذکر در اینجا وجود دارد:
· کار در قسمت دخترانه به صورت کاملا مجزا انجام می‌شد و خانم‌ها حتی در برگزاری اردو هم مستقل می‌رفتند.
· تمامی معلمین این اردوها دانشجو بودند و یکی از سیاست‌های گروه استفاده از معلم کم سن و سال بوده و هست.
· در بعضی از دروس در این مناطق معلمی وجود نداشته و در واقع درس دانش آموز با همان 40 حضور دانشجویان در مناطق تدریس شده است.
که در نهایت به نتایج دلخواه رسیدیم و کار را به همان روش ادامه دادیم.
به امید آینده ای روشن برای آینده سازان ایران اسلامی